Co zrobić, żeby przestać czuć się wśród ludzi jak ufoludek w brudnych kaloszach, a zamiast tego być osobą pewną siebie, wartościową i przyjaźnie nastawioną do świata? I właściwie dlaczego człowiek gubi swoją prawdziwą tożsamość i oddala się od swojego prawdziwego "ja" zamiast się do niego przybliżać? Bo przecież szczęście nie bierze się z koloru piór, jakie na sobie nosisz. Możesz być niebieskim ptakiem albo żółtą jaszczurką, i niczego to nie zmieni. Nieważne kim jesteś, co masz i jak wyglądasz. Ważne jest to, że żyjesz w zgodzie ze sobą, nikogo nie udajesz i nie masz potrzeby uciekania ani przed sobą, ani przed czymkolwiek. Kiedy jesteś świadomie SOBĄ i kochasz ten stan, to jesteś szczęśliwy. Takie pytania zadałam sobie pewnego dnia lecąc samolotem na Wyspę Wielkanocną. I tak rozpoczęło się detektywistyczne śledztwo prowadzone w powietrzu na trasie między Warszawą, Wyspą Wielkanocną i Bombajem.

Z jednej strony kolonializm, głód, konflikty plemienne, epidemie i klęski naturalne, krzywdy wyrządzone przez białego człowieka. Z drugiej - safari, nieskażona natura, piękno krajobrazu i wieczne lato. Tyle stereotypy. A jaka Afryka jest naprawdę? Tego próbuje się dowiedzieć Dariusz Rosiak, który - na szczęście dla czytelnika - zawsze chodzi własnymi drogami i zawsze zadaje wnikliwe pytania. Dzięki temu jego Afryka jest inna, ale nadal piękna i fascynująca. „Gdyby poszukać wszystkich odmian życia, bez wygodnych kompromisów i honorowania tabu, bez zgody na polityczną poprawność i oportunizm? Może udałoby się nam dowiedzieć czegoś więcej o kontynencie, wobec którego zwykle stosujemy tylko trzy wygodne podejścia: łatwo nam jest użalać się nad Afryką, jeszcze łatwiej ją czcić, a najłatwiej nad nią dominować. To są najbardziej popularne metody oswojenia kontynentu, który dla niektórych białych jest wyrzutem sumienia, dla innych - choćby dla nas, Polaków - coraz częściej odskocznią od normalnego, nudnego, niespełnionego życia. Cechą wspólną tych strategii jest fakt, że w ich centrum stawiamy nie Afrykę i Afrykanów, ale siebie” - pisze Dariusz Rosiak we wstępie.

W powieści "Pokrzepiciel" Sándor Márai podsumowuje swoje poglądy na istotę dyktatury, jej cele, metody i ludzi w nią uwikłanych. Jednocześnie autor oddaje hołd tym, którzy nigdy, nawet za cenę własnego szczęścia czy życia, nie wypierają się wiary w to, że człowiek ma prawo żyć w zgodzie z własnym sumieniem, a każda próba łamania jego przekonań to gwałt zadawany wolności. Powieść osadzona jest w realiach schyłku XVI wieku. Narrator, młody karmelita inkwizytor, zostaje posłany przez przełożonych z ojczystej Hiszpanii do Rzymu, aby dowiedzieć się, czy można wierzyć w nawrócenie heretyka i jak sprawdzić, czy jest ono rzeczywiste i szczere. Oczami młodego śledczego poznajemy zasady funkcjonowania struktur inkwizycji, poglądy władnych rozstrzygać o losie sądzonych za herezję; obserwujemy praktyki i metody działań przeciw tym, którzy wyrzekli się nauki Kościoła, uczestniczymy w codziennej pracy szeregowych inkwizytorów i wspomagających ich pokrzepicieli, których zadaniem jest próba nawrócenia heretyków w ostatnią noc przed spaleniem na stosie. Spotykamy wreszcie ważne postaci historyczne - Giordana Bruno i Michała Anioła, reprezentantów elit zmagających się z dylematem oporu i posłuszeństwa wobec bieżących wydarzeń politycznych. [lubimyczytac.pl]

Książka w formacie Czytaka dostępna w bibliotece nr 12 (Hanki Sawickiej 2).

Sándor Márai podsumowuje swoje poglądy na istotę dyktatury, jej cele, metody i ludzi w nią uwikłanych. Jednocześnie autor oddaje hołd tym, którzy nigdy, nawet za cenę własnego szczęścia czy życia, nie wypierają się wiary w to, że człowiek ma prawo żyć w zgodzie z własnym sumieniem, a każda próba łamania jego przekonań to gwałt zadawany wolności. Powieść osadzona jest w realiach schyłku XVI wieku. Narrator, młody karmelita inkwizytor, zostaje posłany przez przełożonych z ojczystej Hiszpanii do Rzymu, aby dowiedzieć się, czy można wierzyć w nawrócenie heretyka i jak sprawdzić, czy jest ono rzeczywiste i szczere. Oczami młodego śledczego poznajemy zasady funkcjonowania struktur inkwizycji, poglądy władnych rozstrzygać o losie sądzonych za herezję; obserwujemy praktyki i metody działań przeciw tym, którzy wyrzekli się nauki Kościoła, uczestniczymy w codziennej pracy szeregowych inkwizytorów i wspomagających ich pokrzepicieli, których zadaniem jest próba nawrócenia heretyków w ostatnią noc przed spaleniem na stosie. Spotykamy wreszcie ważne postaci historyczne - Giordana Bruno i Michała Anioła, reprezentantów elit zmagających się z dylematem oporu i posłuszeństwa wobec bieżących wydarzeń politycznych. [lubimyczytac.pl]

"Happy Life. Sztuka odpuszczania" to ciepła i życiowa książka, do której chce się wracać, by czytać ją wciąż na nowo, szukając w niej inspiracji, uniwersalnej mądrości i pokrzepienia. Kasia Bem podpowiada w niej, co i jak odpuścić, żeby zacząć żyć pełnią życia tu teraz. Czerpiąc z jogi i wschodnich filozofii opisuje 12 najpopularniejszych pułapek umysłu, w które wpada większość z nas i podsuwa sposoby, jak ich unikać. Wyposaża czytelnika w narzędzia MOC-y: proste medytacje, techniki oddechowe, ćwiczenia, które pomagają przeżywać życie jako CUD bez czekania na cud. I przekonuje, że CUD-em jest każdy z nas. "Świetna i mądra książka dla tych, którzy pragną wolności i szczęścia. W prosty, a jednocześnie wnikliwy sposób dociera do esencji różnych tradycji duchowych, tego, co w nich żywe i zawsze aktualne. Przynosi ukojenie, sprowadza do Tu, do Teraz." Nitya Patrycja Pruchnik, nauczycielka duchowa "Zgoda, życie nie polega na byciu zajętą. Ale żeby wreszcie odpuścić i wejść na ścieżkę ulgi, nie zatracając się jednocześnie w obojętności, warto mieć sprawdzone narzędzia Moc-y, bo odpuszczanie to też sztuka. Kasia Bem dzieli się zdobywaną, praktykowaną przez lata mądrością, jak wypisać się z wyścigu i zbliżyć do stanu czystego bycia." Anna Maruszeczko, dziennikarka, autorka, podcasterka "Ze wszystkich rzeczy, które nas blokują, największe są nasze przekonania. To chyba pierwsza taka książka joginki, która nie pisze tylko o medytacji i oddechu, ale też właśnie o tym, jak zmienić własne przekonania po to, byśmy byli szczęśliwą, integralną całością." Julia Izmalkowa, badaczka, psycholożka, autorka psychomama_julia "Potrzebowałam tej książki. Przyszła do mnie w samą porę, akurat gdy szukałam odpowiedzi, jak powstrzymać się od działania bez wytchnienia, od wywierania wpływu na innych i ciągłego przesuwania granic. Kasia Bem pokazała mi, jak przestać i łagodnie przejść do bycia. Wsunęła mi między żebra wielkie prawdy Wschodu, które dotąd mnie onieśmielały. Znalazła dla nich proste, życzliwe słowa, a ja zobaczyłam w nich nową drogę." Paulina Wilk, pisarka i dziennikarka Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

(…) Pisząc o zmianach klimatycznych natrafiamy na kolejną trudność w ich przedstawianiu, gdyż skala zmian klimatycznych na różnych obszarach była odmienna, z tego powodu nie sposób, moim zdaniem, określić jakiejkolwiek jego cykliczność w skali globalnej. Z opisywanymi w tej książce kataklizmami wiążą się też tzw. „wielkie wymierania” gatunków istniejących na Ziemi. Mając, dzięki rewolucji informacyjnej, którą zawdzięczamy wynalazkowi Internetu, dostęp do aktualnych badań i mogąc dokonać pewnych porównań, zauważyłem, że teorie tzw. „wielkiego wymierania” obarczone są efektem tzw. „spłaszczenia”. Nie wiedząc wcześniej o całej serii kataklizmów wiązaliśmy wymieranie z tym lub innym kataklizmem i ujmowaliśmy je globalnie, często zawężając czas ich występowania. Na szczęście kataklizmy, które dotykały Ziemię nie dotykały jednocześnie całego globu i dlatego po kilkuset, a nawet po kilku tysiącach lat, nawet na obszary prawie całkowicie pozbawione życia organicznego, te stopniowo wracało. Mogliśmy to prześledzić obserwując np. powrót życia na tereny bezpośrednio zniszczone erupcją wulkanu Krakatau w XIX wieku, czy wcześniej np. powrót życia na tereny Ameryki Północnej w wyniku upadku meteorytu na Grenlandię ok. 12,8 tys. lat temu. Próbuję w mojej pracy porównywać skutki różnych erupcji, ich skalę, pamiętając przy tym, że w odległej przeszłości dochodziło do nich na odmiennych obszarach (innych prakontynentach). To ważne, gdyż miało to niewątpliwy wpływ na rozwój życia na Ziemi, czasy intensywnego rozwoju i regresu przeplatały się, ale nie wszędzie miały taki sam przebieg i nie wszędzie zmiany te zachodziły w tym samym czasie. Wspomniane kataklizmy mają oczywisty związek nie tylko z klimatem. Asteroidy, które upadły na Ziemię przyniosły z sobą wiele minerałów, do których powstania dochodziło już w pasie asteroid w wyniku ich zderzania, a i uderzenie w Ziemię powodowało zmiany geologiczne (np. przypuszczalnym skutkiem takich upadków było powstawanie diamentów). Wiele skał ma charakter powulkaniczny, w wyniku tych erupcji powstawał np. pumeks, bazalt (nie możemy też wykluczyć i tego, że istniejąca dziś w kalderach wulkanów magma pochodzi z kosmosu, że dotarła na Ziemię już po utworzeniu się jej skorupy). Wielkie kataklizmy były też przyczyną ruchu płyt tektonicznych i w ich konsekwencji orogenezy (powstawania gór). Właśnie wspomnianym wydarzeniom poświęcona jest ta książka. Jako historyka interesują mnie głównie te kataklizmy, które dotknęły Ziemię od czasu powstania naszego gatunku, czyli od około 2.500.000 lat. Szukając jednak zależności między katastrofami naturalnymi, a klimatem postanowiłem wspomnieć w tej pracy również o znanych nam dzisiaj kataklizmach, do których doszło w okresie wcześniejszym. Zwracam szczególną uwagę na wybuchy stratowulkanów (superwulkanów) lub takie skumulowanie wybuchów wulkanów o mniejszej skali erupcji w krótkim czasie, które w sposób zdecydowany wpłynęły na zmiany klimatyczne na całym globie. Uważam, że i mniejsze wybuchy wpływały na zmiany klimatyczne, ma na nie wpływ zapewne i nasza, ludzka aktywność, (np. wycinanie lasów, czy nawet i emisja gazów będąca wynikiem naszej aktywności), ale skala tych wpływów jest nieporównywalna i czasami wręcz niedostrzegalna, w każdym razie trudna do uchwycenia przez aparaturę badawczą i ich wpływ na ewolucje naszego gatunku i historię był i jest znacznie mniejszy, wręcz nieporównywalny. Próbuję też wykazać związek między opisywanymi tu kataklizmami, a zmianami klimatycznymi i ich konsekwencjami w dziejach hominidów od początków paleolitu (plejstocenu), a później również z wydarzeniami w naszej historii. Niektóre z ukazanych w tej książce zdarzeń nie są wciąż jeszcze w pełni udokumentowane. Wiele z przedstawionych tu wzaje-mnych powiązań między nimi ma ciągle charakter hipotetyczny. Sądzę jednak, że uporządkowanie tej wiedzy pozwoli nam poznać naszą przeszłość, a także przewidywać przyszłość, uświadomi jak niestabilnym środowiskiem jest to, które daje nam Ziemia, jak bardzo powinniśmy je chronić, a także, co zrobić, by skutki przyszłych katastrof były znacznie mniej dotkliwe od tych z przeszłości oraz spróbować takim katastrofom zapobiegać. Z powodu niedoskonałości dotychczasowych badań oraz dopiero obecnie podejmowanych prób ich usystematyzowania, niestety pierwsze kataklizmy i ich wpływ na nasze losy są znane nam dziś tylko szczątkowo. Więcej możemy powiedzieć o okresie od mniej więcej 80 tysięcy lat temu, ale i tu wiele pozostało do odkrycia. Zdaję sobie sprawę z powstałych w wyniku tego dysproporcji w mojej pracy, mam nadzieję, że kolejne badania pomogą w jej zmniejszeniu. Kolejne gwałtowne ochłodzenia, jaki dotykały Ziemię wiążę z konkretnymi kataklizmami. Ukazuję ich skalę i zasięg w oparciu o dotychczasowe badania. Próbuję również ukazać oddziaływanie lokalne wspominanych kataklizmów, ale przede wszystkim interesuje mnie ich wpływ na globalny klimat i konsekwencje historyczne spowodowane tymi kataklizmami i zmianami klimatycznymi. Dziś, dzięki pracy archeologów, genetyków, wulkanologów i badaczy z wielu innych dziedzin nauki pozyskaliśmy już pewną wiedzę dotyczącą rozwoju naszego gatunku w odległej przeszłości. Często jest ona wprawdzie jeszcze bardzo szacunkowa i niepełna, ale dość wiarygodna i udokumentowana konkretnymi dowodami (złoża pumeksu, pyłów wulkanicznych, kratery, pozostałości meteorytów, szczątki kości, narzędzia, ślady w ziemi, wiele innych artefaktów). Dziś potrafimy już zarysować skalę zasiedlenia Ziemi w konkretnym okresie, (choć to oczywiste, dla epok wcześniejszych bardzo szacunkowo, z dużym przybliżeniem), ukazać poziom rozwoju kultury w tym czasie, a także wykazać, do jakich zmian doszło w tym zakresie wkrótce po zaistniałych w danym czasie katastrofach. Zgoda, często – w wyniku kolejnych odkryć – musimy weryfikować wiele przyjętych już poglądów, ale wiele pozyskanych dotąd informacji jest nie do podważenia. Mogąc odtworzyć obraz sytuacji przed konkretnymi katastrofami, a później pokazać taki bezpośrednio lub w bardzo krótkim okresie po tych katastrofach, możemy pokusić się o postawienie bardzo wiarygodnej hipotezy o wzajemnym związku między bardzo odległymi w przestrzeni i czasie wydarzeniami. Mnie związki te wydają się bardzo prawdopodobne. Spis treści Wstęp Rozdział I. Dlaczego zmienia się klimat? Rozdział II. Wpływ katastrof naturalnych na klimat A. Asteroidy i komety B. Wulkany i ich rozmieszczenie C. Wpływ wulkanów na klimat Rozdział III. Najstarsze ślady kataklizmów w historii Ziemi i ich skutki A. Wymieranie ordowickie B. Sylur C. Wymieranie dewońskie D. Wymieranie permskie a. Upadki asteroid i komet b. Wulkanizm c. Skutki wymierania permskiego E. Wymieranie późno triasowe F. Jura Rozdział IV. Ostatnie z wielkich wymierań (wymieranie kredowe) A. Uderzenia asteroid i komet B. Wulkanizm C. Wymieranie kredowe Rozdział V. Między kredą a plejstocenem A. Paleogen a. Paleocen (61 – 59,2 miliona la temu) b. Eocen (56 – 37,8 milionów lat temu) c. Oligocen (33.9 – 27,8 miliona lat temu) B. Neogen a. Miocen (23,3 – 7,2 miliony lat temu) b. Pliocen (5,3 – 3,6 miliony lat temu) Rozdział VI. Pierwsze znane kataklizmy od czasu powstania naszego gatunku i ich wpływ na jego ewolucję A. Plejstocen B. Upadek planetoidy Eltanin C. Wulkanizm D. Ewolucja ssaków E. Rozwój hominidów F. Pierwsze migracje hominidów Rozdział VII. Ochłodzenie około 900.000 lat temu Rozdział VIII. Zmiany klimatyczne w świecie od około 640 000 lat temu do około 80.000 lat temu A. Erupcja Yellowstone B. Zlodowacenie między 500.000 lat temu a 80.000 lat temu Rozdział IX. Początki kolejne epoki lodowcowej A. Upadki asteroid i komet B. Erupcja stratowulkanu Atitlan (ok 82.000 – 80.000 lat p.n.e.) C. Toba (około 73.000 lat temu) D. Kolejne ocieplenie Rozdział X. Kolejne ochłodzenie ok. 40.000 lat temu A. Erupcja Campi Flegrei w Italii (ok. 40.000 lat temu) B. Kolejna erupcja Campi Flegri Rozdział XI. Późny Würm (II Pleniglacjał (maksymalna trangresja lądolodu) – 24.000 – 14.000 lat p.n.e. – Początek pleniglacjału) Rozdział XII. Początki holocenu (od 11.700 lat temu) Rozdział XIII. Ocieplenie klimatu i optimum klimatyczne holocenu. Środkowy holocen (8.000 – 3.500 lat temu) A. Wulkanizm B. Upadki asteroid i komet C. Wpływ zmian klimatycznych na rozwój cywilizacji Rozdział XIV. Kataklizmy „morskie” Rozdział XV. Zmiany klimatyczne pod koniec III tysiąclecia p.n.e. Młodszy holocen (ostatnie 3.500 lat) Rozdział XVI. Zmiany klimatyczne i kulturowe w Świecie w II tysiącleciu p.n.e. do połowy I tysiąclecia n.e. A. Upadki asteroid i komet B. Wulkanizm a. Erupcja Thery (1627 r., lub ok. 1500 p.n.e.) b. Problemy datowania c. Skutki erupcji Thery d. Subkontynent Indyjski od około 2000 p.n.e. do X w. p.n.e. C. Ocieplenie klimatu od ok. 1300 p.n.e. do V wieku n.e. Rozdział XVII. Kataklizmy w pierwszej połowie VI wieku i ich następstwa A. Wulkanizm B. Upadki asteroid i komet C. Skutki zmian klimatycznych Rozdział XVIII. Optimum klimatyczne od 800 do 1300 roku Rozdział XIX. Mała epoka lodowcowa 1300 – 1850? A. Wulkanizm B. Meteoryty C. Skutki ochłodzenia (fal ochłodzeń) między końcem XIII wieku, a drugą połową wieku XIX Rozdział XX. Zmiany klimatyczne w świecie od drugiej połowy XIX do czasów współczesnych A. Wulkanizm B. Upadki (asteroid) meteorytów C. Wpływ kataklizmów ostatnich lat na klimat i wydarzenia polityczne ostatnich 150 lat Zakończenie Bibliografia Wykaz map