Kolejna pozycja wybitnego białoruskiego historyka Władimira Bieszanowa z serii, w której opisano poszczególne etapy Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Opisany w tej pracy rok 1945 był ostatnim rokiem wojny. Wojska sowieckie, nie oglądając się na straty, parły w stronę Berlina, zdobycie którego dla sowieckich wodzów, było symbolem klęski III Rzeszy. Po latach wojny żołnierz sowiecki wkroczył na tereny Niemiec jako zwycięzca. Wkroczył i zaczął się mścić. Podpalano wsie i miasteczka, masowo gwałcono kobiety, mordowano starców i dzieci. Rozmiar bestialstw przekroczył wszelkie granice - dobroduszny Słowianin przeistoczył się żądnego krwi potwora. [lubimyczytac.pl]

1943 rok otworzył w ZSRR epokę „zwycięskich salutów”. Wojska sowieckie potrafiły już stawić opór, przygotować natarcie, kosztem niebywałych i często bezsensownych ofiar, przejęły inicjatywę na froncie. W swojej książce Bieszanow opisuje głównie zmagania na południu i w centrum ZSRR: wyzwolenie Stalingradu, Kaukazu, Rżewa, walki na Kubaniu, zmagania na łuku kurskim, czyli miejsc, które określiły przyszły przebieg II wojny światowej. Ale jak to u Bieszanowa, wojna to nie tylko kampanie wojskowe (w tym działania sojuszników Niemiec - Włochów i Rumunów) i wyzwalanie kolejnych miejscowości. Z pasją śledczego sięga po wspomnienia ówczesnych dowódców, wyjawiając przekłamania, różne interpretowanie tych samych faktów, ukazuje bezsens podejmowanych często przez nich decyzji, brak wiedzy i umiejętności, arogancję i strach przed „naczalstwem”, ocenia jakość sprzętu wojskowego każdej z walczących stron, interesuje się losem jeńców wojennych i cywilnej ludności . W 1943 armia sowiecka zaczęła odnosić zwycięstwa. Ale jakim kosztem? Każdego dnia straty na froncie wschodnim wynosiły prawie 21 tysięcy żołnierzy, na łuku kurskim nacierający Niemcy stracili cztery razy mniej żołnierzy niż wojska broniące się - chyba ewenement w historii wojen, atakującym sowieckim armiom opór stawiały... dywizje. Atutem książki jest barwny język autora, jego krytyczny, daleki od patosu patriotycznego stosunek do historii sowieckiej wojny ojczyźnianej. 1943... to kolejna już pozycja znakomitego rosyjskiego historyka Władimira Bieszanowa ukazująca przygotowania do wojny w ZSRR i przebieg sowieckiej wojny ojczyźnianej. Nakładem naszego wydawnictwa ukazały się tego autora: Kadry decydują o wszystkim, Czerwony Blitzkrieg, 1942. Poligon czerwonych generałów. [lubimyczytac.pl]

Bestseller Vladimira Beshanova, historyka z Białorusi, pisarza literatury wojennej. Czerwony Blitzkrieg prezentuje fascynujące kulisy i przebieg zajęcia przez związek Sowiecki we wrześniu 1939 roku wschodnich terenów Rzeczypospolitej, a następnie Litwy, łotwy, Estonii, Bessarabii. Jak tak naprawdę wyglądał sowiecki Pochód Wyzwoleńczya Co spowodowało, że państwa nadbałtyckie (oprócz Finlandii), bez jednego wystrzału, oddały się pod władzę zSRRa Dlaczego Rumunia oddała Besarabięa Jakimi środkami dysponowała wówczas Armia Czerwona, jaki był powód i plan zajęcia sąsiednich państw, i co z niego wyszło. O tym wszystkim, uzupełnionym wieloma ilustracjami, czytajcie w Krasnym Blitzkriegu. [lubimyczytac.pl]

"Kadry decydują o wszystkim" to zdanie Iosifa Wissarionowicza Stalina przeszło do historii. Na kpinę zakrawa jednak fakt, że tych właśnie kadr, w jednym z najważniejszych sektorów funkcjonowania każdego państwa - wojsku, Wódz Światowego Proletariatu pozbył się z łatwością. I to nie wysłał za granicę, jak choćby byłego Wodza Naczelnego a jednocześnie swego konkurenta o najwyższe stanowiska w kraju Trockiego, a...postawił pod murem. Władimir Bieszanow, rosyjski pisarz z Białorusi, autor popularnych publikacji mówiących o historii drugiej wojny światowej, w kolejnej książce, którą oddajemy do rąk Państwu stawia tezę, że to właśnie brak wyszkolonych kadr był podstawową przyczyną klęsk Armii Czerwonej w pierwszych dwu latach sowieckiej Wojny Ojczyźnianej. Większość z tych co coś potrafiła, zahartowani w bojach wojny domowej dowódcy, została starta w pył w latach Wielkiego Terroru 1936 i 37 roku, na ich miejsce przyszli zaś nowi, w większości młodzi, niedoświadczeni oficerowie, wychowani i wykształceni już przez władzę sowiecką. Oduczeni od myślenia, i na tyle zastraszeni, że nawet myśl o własnej inicjatywie napawała ich strachem, w 1941 roku stawili czoła pancernym szykom Guderiana i Kleista - i wyszło tak jak musiało. Ale nie tylko Wielki terror jest tematem książki. Dowiemy się z niej w jaki sposób powstawała, jak się zmieniała, co sobą przedstawiała Armia Czerwona. Jak szkolono żołnierzy i kadrę, jak wyglądał zwykły dzień czerwonoarmisty. Doskonałym uzupełnieniem publikacji jest blok sylwetek kilkudziesięciu niezwykle barwnych postaci, legendarnych w rosji w Rosji atamanów, flagmanów, naczdiwów, komkorów, marszałków, ludzi którzy tworzyli RKKA (Robotniczo - Chłopską Armię Czerwoną).

Książka o tragedii zmagań pancernych podczas II wojny światowej, bezsensowności i potworności wojny, i o ludziach, którzy tracąc człowieczeństwo stają się maszynami do zabijania i z dnia na dzień z bohaterów stają się złoczyńcami. Wspólnie z bohaterem kroczymy szlakiem bojowym sowieckiej 3. Armii Pancernej Gwardii, walczymy na bagnach Polesia, na przyczółku sandomierskim, pod Berlinem i w Pradze. Zapierająca dech w piersi powieść, w której czołgi są prawie żyjącymi istotami... [lubimyczytac.pl].

Według sondaży Jurij Gagarin to jeden z największych bohaterów radzieckiej i rosyjskiej historii XX w. Tym bardziej zaskakuje, że przez tyle lat nikt nie pokusił się o napisanie szczerej, obiektywnej, prawdziwie współczesnej biografii pierwszego kosmonauty. "Gagarin" Lwa Daniłkina jest taką próbą "ostatecznej", na ile to możliwe, wypełniającej wszelkie luki życiorysu "czerwonego Ikara", najpełniejszej kroniki jego życia; próbą zrozumienia, czym jest mit Gagarina i co oznacza brand "Gagarina". Rozmowy ze świadkami oraz studia nad rosyjskimi i zagranicznymi źródłami pomogły autorowi w znalezieniu odpowiedzi na najważniejsze pytania. Czy Gagarin jest jedynie efektem sowieckiego designu, czy naprawdę był kimś niezwykłym, człowiekiem o nieprzeciętnych możliwościach? Co tak naprawdę wydarzyło się 12 kwietnia 1961 r.? Jak pierwszy kosmonauta radził sobie z "gagarinomanią" - narzuconym mu statusem najsłynniejszego człowieka planety? Kim był Gagarin: produktem systemu i epoki, czy jej odzwierciedleniem? Czy doszło do jakiegoś konfliktu między nim a politycznym kierownictwem ZSRR? Jaka była prawdziwa przyczyna jego śmierci? Czy sukces Gagarina to tylko fart, efekt świadomego pomysłu na życie, czy też realizacja jakiegoś z góry zaplanowanego działania? Kim byłby Gagarin, ten "pierwszy obywatel Wszechświata", gdyby nie zginął w marcu 1968 r. i dożył naszych dni? [gandalf.com.pl]