Reportaż totalny. Kronika naszych czasów. Jedna z ważniejszych książek non-fiction ostatnich lat. Ponad 795 milionów ludzi na świecie wciąż cierpi głód. Co dziewiąty mieszkaniec Ziemi nie ma co jeść. Niemal połowa dzieci, które kończą życie przed piątymi urodzinami, umiera z powodu niedożywienia - 3 miliony każdego roku. Większość głodujących to ubodzy mieszkańcy krajów rozwijających się. Wciąż jest na świecie 1,4 miliarda ubogich [¬]. Miliard czterysta milionów ubogich, czyli ludzi, którzy nie mają niczego z rzeczy uznawanych przez nas za tak codzienne, tak oczywiste ─ domu, jedzenia, ubrania, światła, wody, perspektyw, nadziei, przyszłości ─ nie mają teraźniejszości├. Argentyński dziennikarz i pisarz Martín Caparrós zjeździł świat, próbując zrozumieć, dlaczego nawet dzisiaj dla dużej liczby z nas największym wyzwaniem pozostaje znalezienie odrobiny jedzenia. Przemierza Niger, Sudan Południowy, Madagaskar, Bangladesz, Indie, Stany Zjednoczone, Argentynę. Pisze o Chinach i Barcelonie, w której, w momencie kiedy pisarz kończy pracę nad książką, przybywa ludzi szukających resztek jedzenia w śmietnikach. Caparrós w porywający sposób przedstawia historię zmagań człowieka z głodem na przestrzeni wieków i udowadnia, że to właśnie głód był jednym z, a może nawet najważniejszym czynnikiem, kształtującym naszą cywilizację. Filozofia, sztuka, ekonomia, rolnictwo, gospodarka ─ u ich źródeł zawsze znajdziemy jedno słowo. Głód. Dlaczego zatem współczesny świat nie potrafi rozwiązać problemu głodu? Caparrós, jak na rasowego dziennikarza przystało, unika prostych odpowiedzi. Odwiedza wielkie biurowce, siedziby światowych firm i przeludnione slumsy. Na kilkuset stronach bezlitośnie obnaża mechanizmy pogłębiające problem niedożywienia. Eksplozja demograficzna, nierówności społeczne, spekulacje cenami żywności, masowy wykup gruntów, korupcja, fundusze walutowe, wielkie korporacje ─ to wszystko tworzy złożony system, w starciu z którym jednostka nie ma żadnych szans. Ogromna część książki to rozmowy: z politykami, działaczami organizacji pozarządowych, pracownikami korporacji, lekarzami i przede wszystkimi tymi, którzy każdego dnia całą swoją energię poświęcają na znalezienie czegoś do zjedzenia. Głód Caparrósa wytrąca z równowagi, zmusza do myślenia, a często nawet do zrewidowania swoich poglądów. To imponujący rozmachem reportaż oddający głos tym, którzy na ogół milczą. [http://www.wydawnictwoliterackie.pl]

Reportaż ze świata narko w Buenos Aires! Kiedy piętnastoletnia Alcira wychodzi za mąż, nie podejrzewa nawet, że jej wybranek okaże się handlarzem narkotyków, a ona szybko przejmie po nim pałeczkę i rozkręci własny interes. Nie wszyscy bohaterowie książki mają szczęście dożyć takiej chwili: niektórzy giną młodo, pozostając na usługach silniejszych i bardziej przebiegłych mocodawców. W książce Cristiana Alarcona słychać głosy różnych osób: kobiet i mężczyzn, mieszkańców przedmieść Buenos Aires, uwikłanych w handel narkotykami i związaną z tym nieodłącznie przemoc. Niektórzy się tu urodzili, inni przybyli z Boliwii, Wenezueli, Peru. Są wśród nich i drobni złodziejaszkowie, i zagubieni złoczyńcy, i byli członkowie Świetlistego Szlaku. Słychać także głos policjanta, który po latach ścigania przestępców zrezygnował z pracy, nie chcąc ulegać układom i korupcji. Alarcón nikogo nie ocenia, nie dokonuje łatwych podsumowań. Słucha i zapisuje ludzkie historie, które z różnych stron rzucają światło na pewne zdarzenie ─ brutalne zabójstwo członków jednego z narkotykowych klanów. Wnioski czytelnicy muszą wysnuć sami. [lubimyczytac.pl]