Polska to nieuleczalna choroba, a lek nie jest refundowany. Dr Misio jest „Chory na Polskę”. Dr Misio poleca lek „Chory na Polskę”. Przed użyciem zapoznaj się z treścią ulotki dołączonej do opakowania bądź skonsultuj się z swoimi przyjaciółmi lub psychoterapeutami, gdyż każdy lek niewłaściwie stosowany zagraża twojemu życiu lub zdrowiu. Dr Misio wstrzela się w naszą rzeczywistość z nowym materiałem. Płyta „Chory na Polskę” z jednej strony opowiada o wszystkim, co w kraju nad Wisłą niezmienne i monotonne, o skrajnościach, o tym co nas tutaj boli, z czym się nie zgadzamy, o naszej miłości do Polski. Jednym słowem podmiot liryczny miota się w polskiej rzeczywistości. Ale z drugiej strony znowu próbuje zmierzyć się ze swoimi lękami i strachami. Funduje nam kolejną misiową, psychoanalityczną terapię. A muzycznie? Album „Chory na Polskę” to totalny miks gatunków – rock, punk, elektro, zimna fala, techno, dance czy nawet pop. Ale w tym eklektyzmie Dr Misio nie traci nic ze swego charakterystycznego stylu – brudnego, energetycznego, szorstkiego i nostalgicznie melodycznego.

Minęły trzy lata od trzeciego albumu zespołu Dr Misio, nominowanego do Fryderyka "Zmartwychwstaniemy". W zupełnie nowej, pandemicznej rzeczywistości i w oku wielu turbulencji społeczno-politycznych zarówno w Polsce, jak i poza nią, pojawia się czwarte dzieło formacji Arkadiusza Jakubika. Płyta otrzymała tytuł – "Strach XXI wieku". W 13 zawartych na albumie utworach odbijają się różne odcienie rocka, składające się na styl Dr. Misio. Jest bezpośrednie łobuzerskie granie ("Siedemnastolatki"), niemalże stworzone do radia hiciarskie rockowe kawałki ("Mam dwie głowy"), skłaniające do refleksji, zadumy, podszyte nostalgią lżejsze kompozycje ("Mnie nie ma"), a nawet coś do pobujania się ("Zwierzę"), czy wręcz potańczenia (zajeżdżający rockabilly "Wesołe miasteczko"). Świetna muzyka to jedno. Jednakże w przypadku Dr. Misio bardzo ważne są teksty. W nich Arek Jakubik rozprawia się z wieloma przypadłościami, lękami, psychozami polskiego społeczeństwa oraz przedstawicieli obecnej władzy. Niejednokrotnie sięga do przeszłości, do czasów swojej młodości, kiedy kradło się mleko albo kefir spod sklepu. A potem piło się tanie wina z kolegami "do spodu", jarając przy tym tony szlugów. Taką podróż do lat minionych pięknie przedstawiono w będącym metaforą wideoklipie do utworu tytułowego, który wyreżyserował Wojciech Smarzowski, dobry znajomy Arka z planu filmowego. Z kolei teledysk do piosenki "Siedemnastolatki" to przezabawna opowieść o nastolatku (te szkolne mundurki i tornistry!), któremu na imprezie urwał się film, a nad ranem budzi się w jednym łóżku ze swoją seksowną nauczycielką. On fiksował na jej punkcie, ona zafiksowała się na ucznia rockmana i wyszło, co wyszło. Można tu szukać tylko wariactwa i hedonizmu oraz seksualnych marzeń nastolatków, można też odbierać klip jako diagnozę młodego pokolenia albo też tęsknotę za tym, jak wyglądało życie młodych kiedyś. Dr Misio, kiedy trzeba, wali prosto z mostu nawet bezlitośnie brutalne prawdy, innym razem zostawia otwarte drzwi interpretacji słuchaczowi, którego zabrał w podróż po tych 13 stacjach, jakie składają się na "Strach XXI wieku". Czy zawiadowca Jakubik zostawia jakieś podpowiedzi na temat albumu? Owszem: "To głównie zbiór naszych histerii i lęków. W kontrze garść słodko-gorzkich wspomnień z czasów młodości" – wyjaśnia frontman. "Strach XXI wieku" ma wiele twarzy. "Strach XXI wieku" to płyta, której należy słuchać wielokrotnie i dokładnie należy wsłuchać się w teksty. Bo Arek Jakubik wielokrotnie trafia w punkt i zapewne niejeden odbiorca zgodzi się z tym, że bezmyślne siedzenie przed telewizorem nic dobrego nie przyniesie, a co najwyżej może nas utwierdzić w przekonaniu wyrażonym w utworze "Zwierzę", że "społeczeństwo jest kompletnym debilem". [empik.com]

Dla wszystkich, którzy znają ich poprzednie płyty czy byli na koncertach to będzie szok. Po drugiej, świetnie przyjętej przez fanów i dziennikarzy muzycznych, mroczno-gorzkiej płycie „Pogo” z 2014 roku pisano, że jest „mocna jak spirytus i ostra jak brzytwa”, że „faceci po przejściach śpiewają smutne piosenki o miłości i śmierci”. Ale ta rockowa załoga pod wodzą Arka Jakubika już wtedy wiedziała, że na trzeciej płycie musi być rewolucja. I jest. Otworzyli się na nową energię. Na muzykę. Na zupełnie nowe brzmienia. Za muzyczne zmartwychwstanie Dr Misio odpowiedzialny jest Kuba Galiński, młody, wybitnie wszechstronny producent muzyczny. Słychać to na tej płycie. Bez zmian został przekaz. Dalej śpiewają „smutne piosenki o miłości i śmierci” do tekstów Vargi i Świetlickiego. Cyniczne, depresyjne i jak zawsze celne obserwacje współczesnego świata. Tyle, że teraz ten przekaz jest podszyty wyjątkowo dużą dozą inteligentnej ironii. I może częściej niż zwykle wadzą się w swoich piosenkach z Bogiem. Nieprzypadkowo wszak płyta nosi tytuł „Zmartwychwstaniemy”.[empik.com]