Testament polityczny Jacka Kuronia, zmarłego niedawno polityka, cieszącego się wielkim autorytetem i zaufaniem społecznym. Jacek Kuroń - współtwórca Komitetu Obrony Robotników, działacz "Solidarności" i doradca Komisji Krajowej "Solidarności" (1980-1981), więzień stanu wojennego, działacz podziemnej "Solidarności" (1984-1989), uczestnik Okrągłego Stołu, poseł na Sejm w latach 1989-2001, minister pracy w latach 1989-1990 i 1992-1993 - w książce z serii "Szklane domy" przedstawia swoją wizję przyszłości Polski i świata. Swoje życzenia, a więc wartości, wedle których chciałby kształtowaćprzyszłość, rozpatruje w kontekście opisu tendencji występujących współcześnie, prezentując nie tylko wizję przyszłości w swoich marzeniach, ale także szanse i zagrożenia naszej przyszłości widziane z dzisiejszej perspektywy.

Książka w formacie Czytaka dostępna w bibliotece nr 12 (Hanki Sawickiej 2).

Historia o Jacku Kuroniu, polskiej lewicy i opozycji demokratycznej, o Polsce i o nas samych. Tom jest wydaniem krytycznym czterech najsłynniejszych tekstów autobiograficznych legendarnego opozycjonisty. "Wiara i wina" - opowieść o pierwszych czterdziestu latach życia Kuronia jest "osobistym wykładem dziejów PRL". "Prywatna historia polskiego socjalizmu przedwojennego" jest wstępem do rozprawy o pierwszych latach "nowego porządku", entuzjazmie, a potem rozczarowaniu stalinizmem, nadziejach polskiego października 1956, wreszcie o desperackim poszukiwaniu przestrzeni wolności w Polsce "małej stabilizacji", które część intelektualistów prowadzi na drogę otwartej opozycji wobec systemu, a samego Kuronia - do więzienia. "Gwiezdny czas" to kontynuacją opowieści o konsekwentnym trwaniu autora przy lewicowych wartościach. Demokratyczna opozycja antysystemowa, która pod szyldem KOR, a potem Solidarności budowała zalążki polskiego społeczeństwa obywatelskiego, ukazana jest tu jako realna odpowiedź inteligentów i robotników na patologie społecznego i politycznego życia późnego PRL. Dwie ostatnie części Autobiografii - "Spoko! Czyli kwadratura koła" i "Moja zupa" - to relacje z okresu schyłku PRL i dramatów początku III RP - wewnętrzny kryzys podziemnej Solidarności, dylematy więźniów politycznych i gwałtowne spory o strategię działania wobec systemu.

Zamieszczone w tej książce wspomnienia z dość już zamierzchłej przeszłości okazały się nagle bardzo aktualne. Cieszy mnie to jako autora, ale niepokoi jako obywatela i polityka. W tej aktualności zawiera się swoisty paradoks. Napisałem te wspomnienia tak osobiście, że czytelnicy uznali je za opowieść o miłości. Skąd więc jej polityczna aktualność? Jacek Kuroń, fragment książki Autobiografia Jacka Kuronia to historia o Jacku, polskiej lewicy i opozycji demokratycznej, o Polsce i o nas samych. Tom jest wydaniem krytycznym czterech najsłynniejszych tekstów autobiograficznych legendarnego opozycjonisty. Wiara i wina - opowieść o pierwszych czterdziestu latach życia Kuronia jest "osobistym wykładem dziejów PRL". Prywatna historia polskiego socjalizmu przedwojennego jest wstępem do rozprawy o pierwszych latach "nowego porządku", entuzjazmie, a potem rozczarowaniu stalinizmem, nadziejach polskiego października 1956, wreszcie o desperackim poszukiwaniu przestrzeni wolności w Polsce "małej stabilizacji", które część intelektualistów prowadzi na drogę otwartej opozycji wobec systemu, a samego Kuronia - do więzienia. Gwiezdny czas to kontynuacją opowieści o konsekwentnym trwaniu autora przy lewicowych wartościach, w innych okolicznościach i innej formacji politycznej. Demokratyczna opozycja antysystemowa, która pod szyldem KOR, a potem Solidarności budowała zalążki polskiego społeczeństwa obywatelskiego, ukazana jest tu jako realna odpowiedź inteligentów i robotników na patologie społecznego i politycznego życia późnego PRL. Dwie ostatnie części Autobiografii - Spoko! Czyli kwadratura koła i Moja zupa - to relacja z okresu schyłku PRL i dramatów początku III RP - wewnętrzny kryzys podziemnej Solidarności, dylematy więźniów politycznych i gwałtowne spory o strategię działania wobec systemu, wreszcie - paradoksy działania dysydentów u władzy i jednocześnie ludzi lewicy jako kreatorów polskiego kapitalizmu.

Ta książka jest nie tyle pamiętnikiem, czy - nie daj Boże! - podręcznikiem, ile rodzajem ilustrowanego przewodnika po PRL-owskim półwieczu, po którym oprowadza czytelników Jacek Kuroń: aktywny, krytyczny świadek. a z czasem także jeden z głównych bohaterów epoki.

Rok 1989 niósł nadzieję na szybką modernizację i masowy udział Polaków w budowie solidarnego społeczeństwa. Jego obietnice szybko jednak okazały się iluzją. Jacek Kuroń, choć należał do założycieli III Rzeczypospolitej, jako jeden z nielicznych byłych dysydentów dostrzegł, jak wielkie są skutki uboczne transformacji. Dostrzegał ludzi, których uznano za jej "niezbędny koszt". [z okł.]