Saga rodzinna, której głównymi bohaterkami są 4 kobiety o silnych i zupełnie odmiennych indywidualnościach. Książka jest pisana w pierwszej osobie- jako wspomnienie jednej z ciotek autorki. Jest też dedykowana wszystkim kobietom w rodzinie. Zaczyna się w 1938 roku. Opisuje historię ubogiej rodziny mieszkającej na południu Włoch, w Pugli, w miejscowości Carnbonara. Głową rodziny jest matka, zwana "la Margiala", obdarzona niezwykłymi zdolnościami - potrafi leczyć noworodki, pomaga przy porodach, umie również odczyniać uroki. Jednocześnie żelazną ręką trzyma trzy córki: najstarszą Rosettę, średnią Cornelię i najmłodszą, zarazem narratorkę, Diamante. Zupełnie inaczej traktuje mężczyzn - męża Agostino i najstarszego syna Giuseppe. Jednocześnie jednak Margiala uczy swoje córki, jak postępować z mężczyznami, by osiągać zamierzone cele. Książka napisana jest barwnym językiem. Oddaje życie na włoskim południu, opisuje tamtejszą obyczajowość oraz kuchnię. Przede wszystkim jednak przedstawia cztery postaci kobiece, obdarzone silnymi charakterami, których życie potoczyło się zupełnie odmiennie. [lubimyczytac.pl]

Saga rodzinna, której głównymi bohaterkami są 4 kobiety o silnych i zupełnie odmiennych indywidualnościach. Książka jest pisana w pierwszej osobie- jako wspomnienie jednej z ciotek autorki. Jest też dedykowana wszystkim kobietom w rodzinie. Zaczyna się w 1938 roku. Opisuje historię ubogiej rodziny mieszkającej na południu Włoch, w Pugli, w miejscowości Carnbonara. Głową rodziny jest matka, zwana "la Margiala", obdarzona niezwykłymi zdolnościami - potrafi leczyć noworodki, pomaga przy porodach, umie również odczyniać uroki. Jednocześnie żelazną ręką trzyma trzy córki: najstarszą Rosettę, średnią Cornelię i najmłodszą, zarazem narratorkę, Diamante. Zupełnie inaczej traktuje mężczyzn - męża Agostino i najstarszego syna Giuseppe. Jednocześnie jednak Margiala uczy swoje córki, jak postępować z mężczyznami, by osiągać zamierzone cele. Książka napisana jest barwnym językiem. Oddaje życie na włoskim południu, opisuje tamtejszą obyczajowość oraz kuchnię. Przede wszystkim jednak przedstawia cztery postaci kobiece, obdarzone silnymi charakterami, których życie potoczyło się zupełnie odmiennie. [lubimyczytac.pl]

Książka jest zbiorem esejów podróżnych opowiadających o włoskim Południu. O Apulii głównie, z niewielkim wypadem do sąsiedniej Basilicaty. To wciąż prawdziwa terra incognita dla tych wszystkich, którzy ulegli niegdyś włoskiej chorobie. Wbrew pokutującym przekonaniom, tam też mieszkają ludzie, jest nawet parę interesujących kamieni, a rzeczywistość układa się w zaskakujące wzory. Autor robi wiele, by tę tezę usprawiedliwić Jego podróż na Południe - autobusem, pociągiem, samochodem, czasem rowerem - nie przebiega wedle z góry ustalonego planu. Nie jest to podróż konesera sztuk pięknych. Niewiele tu estetycznych delektacji. Muzea omijane są szerokim łukiem. Autor najwyraźniej nie szuka wrażeń, szuka raczej sensów. Albo dokładniej: sensów skrytych pod materią wrażeń. Jedzie więc na Monte SantĺAngelo, by zobaczyć grotę objawień św. Michała Archanioła i procesję ku jego czci, ale przy okazji próbuje zrozumieć, co się stało z naszą wrażliwością angelologiczną. Odwiedza pole bitwy pod Kannami, by zapytać o jej znaczenie, które wychodzi daleko poza czysto militarny wymiar. W Galatinie, podczas notte della taranta wpada w muzyczny trans, ale (już po ochłonięciu) rejestruje także współczesny kształt i przemiany tarantyzmu. To książka gatunkowo nieczysta. Nie jest to z całą pewnością przewodnik (raczej anty-przewodnik), nie jest to reportaż, ani klasyczny dziennik podróży. Podróżujemy wraz z autorem w realnej przestrzeni, ale materią jego opisów jest także tekst literacki, film, fotografia i muzyka. To książka, która nieustannie miesza poziomy i języki. Przechodzi niepostrzeżenie od zapisu chwili do zdystansowanej refleksji, od impresyjnego obrazka do języka dyskursu. To także - już finalnie - próba zastanowienia się nad znaczeniem i możliwościami pisarstwa podróżniczego. [nota wydawcy]