Podstawowym analitycznym celem przedkładanej pracy są przedstawienie i ocena stanu, zmian sytuacji mieszkaniowej w latach 2002-2014 oraz łączących się z zasadniczych społeczno-gospodarczych uwarunkowań polityki mieszkaniowej w Polsce. Uwaga badawcza skoncentrowana jest w tym zakresie na wynikach NSP 2002 i NSP 2011 z tylko wspomagającą rolą danych statystyki bieżącej. Cechy i zróżnicowania sytuacji mieszkaniowej dotyczące skali Polski w tym podziału miasto-wieś są wielokrotnie świadectwem trwania strukturalnego kryzysu mieszkaniowego odziedziczonego sprzed 1989 r. związanego także z transformacją i zaostrzonego po 2008 r. kryzysem o światowym zasięgu. Kryzysowe wyzwania w tym zakresie traktowane są w pracy jako cząstka zagrożeń i szans rozwoju przestrzeni zamieszkanej odnoszących się nie tylko do europejskiej cywilizacji zachodniej, lecz również do przestrzeni zamieszkiwania ludzkości. Globalne kryzysowe problemy oraz ich przejawy dotyczą bowiem w różnym stopniu i zakresie całej współczesnej cywilizacji zachodniej, która promieniuje w wymiarze polityczno-gospodarczym na inne części świata. Niebezpieczne ostatnie tendencje zmian w tym zakresie nakazują między innymi poszukiwanie nowej roli i znaczenia sytuacji mieszkaniowej decydującej o obliczu mieszkalnictwa i osadnictwa w niełatwych przecież próbach większego niż dotychczas skierowania rozwoju cywilizacji zachodniej na bardziej racjonalne tory proponowane w koncepcji trwałego zrównoważonego rozwoju, stanowiącej jedyną realną szansę postępu w ogólnym rozwoju cywilizacyjnym.[http://www.wydawnictwo.sgh.waw.pl].