ZAKAZANY TEMAT. Falą do 2010 r., czyli do zlikwidowania w Polsce obowiązkowego poboru do służby wojskowej, nazywano nielegalną i patologiczną kontrkulturę szerzącą się wśród poborowych. Oparta na przemocy, czasami bestialstwie, dobrze zorganizowana, pleniła się w armii i świetnie funkcjonowała mimo działania w podziemiu, a to dzięki tolerowaniu takiego stanu rzeczy przez kadrę zawodową. Dlatego jej istnienie, wstydliwie ukrywane przed społeczeństwem, stanowiło temat tabu. Do przełomu ustrojowego w 1989 r. nie wolno było o fali mówić i pisać, o badaniu zjawiska przez cywili nie mówiąc. Fala wprawdzie narodziła się w PRL-u, czyli Polsce rządzonej przez komunistów, w której rozmaitych zwyrodnień nie brakowało, lecz świetnie prosperowała także w wolnej Polsce. Sprawiła to jej atrakcyjność dla żołnierzy, bo mimo swej patologii było to zjawisko barwne, o bogatym folklorze, o czym można się przekonać z lektury tej książki. NIESAMOWITE OKOLICZNOŚCI POWSTANIA. Książka w swoim zasadniczym, naukowym zrębie jest owocem badań, jakie wcielony przymusowo do armii współautor przeprowadził w 1986 r. w małej jednostce na Helu, oczywiście skrycie i z duszą na ramieniu. Był to bowiem czas tuż po stanie wojennym i soldateska gen. Jaruzelskiego wciąż trzęsła krajem, więc złapanie takiego „kreta”, buszującego w armijnych brudach, mogło się dla „szpiega” skończyć fatalnie. Na szczęście współautorowi udało się uniknąć dekonspiracji i zgromadzić obfity materiał, opracowany i wykorzystany następnie przez współautorkę do napisania (i obronienia) pracy magisterskiej pod kierunkiem dra (później profesora) Czesława Robotyckiego z Katedry Etnografii Słowian UJ, co w owym czasie było aktem dużej odwagi ze strony kierownictwa Katedry.