Betony samozagęszczalne były dotychczas stosowane w Polsce na niewielką skalę. Aktualny rozwój tej technologii wymaga pokonania wielu barier. Podstawowe znaczenie ma tu poprawne zaprojektowanie składu, a następnie wyprodukowanie i dostarczenie na plac budowy mieszanki o pożądanych właściwościach. Mieszanka musi charakteryzować się odpowiednim rozpływem, stabilnością i odpornością na segregację. Beton samozagęszalny musi być tak zaprojektowany, aby w znacznym stopniu był odporny na pewną zmienność warunków wykonania i wahania we właściwościach składników. W projektowaniu, poza kryteriami technicznymi, powinny być uwzględnione także aspekty ekologiczne i ekonomiczne (m.in. odległość i koszt transportu składników). Prezentując wiedzę nt. projektowania betonu samozagęszczalnego, Autor przyjął założenie, że najskuteczniejszym sposobem będzie wyznaczenie składu wstępnego mieszanki przez wykorzystanie dostępnych analiz, zaleceń oraz własnego wieloletniego doświadczenia dotyczących przyjmowania proporcji składników. Przyjęty algorytm obejmuje kilka etapów postepowania: doboru uziarnienia kruszywa, składników pylastych (cement, pyły), składu i objętości zaczynu, domieszek gwarantujących kompatybilność superplastyikatora, a następnie składu wstępnego mieszanki i weryfikacja właściwości reologicznych mieszanki oraz stwardniałego betonu. Z praktycznego punktu widzenia bardzo ważna jest również wiedza i umiejętność wprowadzania określonych zmian i korekt w składzie mieszanki. Autor przedstawił zatem schematy postepowania w przypadku napotkania na trudności w uzyskaniu pożądanych właściwości mieszanki, wskazując sposoby korygowania składu przez zmianę czynników takich jak: objętości zaczynu, wody, dawki superplastyfikatora. [z recenzji prof. Jerzego Wawrzeńczyka Politechnika Świętokrzyska]