Jaka jesteś Babo Jago? to książeczka dla najmłodszych dzieci, a także rodzaj tzw. artbooka, a więc dzieła sztuki samego w sobie. Tworzą ją reprodukcje szesnastu autorskich czarno-białych linorytów, zaprezentowanych całostronicowo, wraz z napisanymi do nich wierszykami, układającymi się w opowieść o stosunku podmiotu do tytułowej postaci. Inspiracją do książki stał się sen autorki z dzieciństwa. Wiedząc jak dzieci boją się tej postaci Katarzyna Górewicz postanowiła załagodzić dziecięcy strach poprzez ukazanie Baby Jagi w nieco innym świetle. Boicie się Baby Jagi? Kiedy byłam mała, przestraszyła mnie we śnie. Dlatego od dawna zastanawiałam się, kim ona jest. Dzisiaj widzę Babę Jagę jako ciekawą starszą panią, trochę zwariowaną, ale już nie tak groźną. Jeśli poświęcimy komuś czas, zrozumiemy dlaczego jest taki, jaki jest. Bo każdy, gdy nadepnąć mu na odcisk, może stać się nieprzyjemny. Z Babą Jagą też lepiej nie igrać. A herbata z malinami złagodzi wszystkie strachy. Przedsięwzięcie zrealizowano dzięki wsparciu Województwa Zachodniopomorskiego. Katarzyna Górewicz, artystka, urodzona w Kołobrzegu, gdzie uczyła się rysunku i malarstwa u Dariusza Kalety, następnie ukończyła Uniwersytet Nauk Stosowanych w Hamburgu na kierunku Projektowanie, ze specjalizacją Ilustracja Projektowanie w komunikacji. Po 10 latach w Niemczech, w 2013 roku wróciła do Polski i zamieszkała w Szczecinie, gdzie tworzy, ilustruje, udziela się w akcjach i projektach edukacyjnych, prowadzi warsztaty dla dzieci i dorosłych, współtworzy Drużynę Grodu Trzygłowa i Wydawnictwo Triglav. [lubimyczytac.pl]

Pierwszy komiks o odtwórcach historycznych. Obnaża całą prawdę o życiu ludzi z pasją do wojaczki i dawnych zwyczajów. Zbiór przygód słowiańskiej rodziny. Wiesława bawi od starożytności aż po trudny i niezrozumiały XXI wiek.[okł.].

O Słowianach nie trzeba pisać „ku pokrzepieniu serc”, by ukazać oryginalność ich kultury i wojskowości. Wystarczy pokazać wspaniałe znaleziska i zapisy źródłowe. Tam wszystko jest! Bohaterstwo, zdrada, taktyka, spryt, szczęk mieczy, świst cięciw. Dzięki nim przeniesiemy się na pogańskie bagna, do pradawnej puszczy i warownego grodu, by obserwować wczesnośredniowiecznych Słowian w ich naturalnym środowisku. Rozprawimy się z mitem o tym, że nasi przodkowie lubowali się w pokoju, powłóczystych szatach, garnki lepili i chwytali się ino kamiennych narzędzi, bo żelazo to wojna, a Słowianie wojen nie znają. Przedstawimy organizację drużyn od Rusi przez Morawy, Czechy, Polskę, do Połabia, z ich otrokami, junakami i wiciędzami. Czy faktycznie wszędzie zatrudniano tzw. „wikingów”, by Słowianie mogli wojować i organizować społeczeństwo? A może to Słowianie uczestniczyli w międzynarodowych rozgrywkach i wieloetnicznych grupach zbrojnych? Zarysujemy specyfikę taktyki wojennej piechoty, kawalerii i sił morskich. Prześledzimy jej zmiany i kontynuację od VI do XII wieku. W gęstwinie zaczają się zwiadowcy i dywersanci, do strzału złoży się strzelec wyborowy, piechota zachowa zwarty szyk, na flankach uderzy ciężka kawaleria pancernych, do walki szykować się będą załogi łodzi by na końcu przy nabrzeżu desantować siły inwazyjne. O wojownikach Słowian jest opowieścią wprowadzającą do książki O broni Słowian. Na wojnie i w kulturze. Gdy bowiem zrozumiemy, jak tworzono armie i w jaki sposób wojowano, łatwiej pojmiemy dobór uzbrojenia. [lubimyczytac.pl]