Szarlotka pachnąca marzeniami

Katalog zbiorów Miejskiej Biblioteki Publicznej w Olsztynie

Wyszukiwanie zaawansowane Kolekcje

Wyszukiwanie proste Wyszukiwanie zaawansowane

Wyszukiwanie proste Kolekcje

á â ă ä ç č ď đ é ë ě í î ľ ĺ ň ô ő ö ŕ ř ş š ţ ť ů ú ű ü ý ž ® € ß

Á Â Ă Ä Ç Č Ď Đ É Ë Ě Í Î Ľ Ĺ Ň Ô Ő Ö Ŕ Ř Ş Š Ţ Ť Ů Ú Ű Ü Ý Ž © § µ

Wybrano:

243971

Książka

W koszyku

oceń

Autor

Czarkowska Iwona (1970- ) Sadowska Katarzyna (ilustratorka)

Forma i typ

Książki Proza

Odbiorca

Dzieci 9-13 lat

Przynależność kulturowa

Literatura polska

Temat

Dziewczęta Hotele Kucharstwo Wakacje

Gatunek

Powieść obyczajowa Przepisy kulinarne

Instytucja: Wydawnictwo Bis

Tuśka naprawdę ma na imię Karolina, a kiedy przyjeżdża na wakacje do Domu Pod Czterema Zegarami, pensjonatu, w którym pracują jej rodzice, zostaje Szarlotką. Nazywa ją tak malowniczy i roztargniony Kucharz Bazyli. Dziewczyna ma tak niezwykły węch, że potrafi rozpoznać składniki gotowanych potraw, czym natychmiast zaskarbia sobie przyjaźń Bazylego. Wspólnie próbują odnaleźć niezawodny przepis dziadka Bazylego na potrawę, która kucharzowi z Domu Pod Czterema Zegarami zapewni zwycięstwo w konkursie kulinarnym. Pojawia się też Patryk, który darzy Tuśkę sympatią.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Filia nr 13

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. P (1 egz.)

Recenzje:

Iwona Czarkowska to autorka książek dla dzieci i młodzieży, choć nie tylko. Jedną z pozycji, którą wydała jest „Szarlotka pachnąca marzeniami”. Książka ukazała się dzięki wydawnictwu Bis w 2013 roku.
Tuśka, a właściwie Karolina, spędza wakacje z rodzicami w ich miejscu pracy – pensjonacie Błękitny Struś. Dziewczyna ma słaby wzrok, za to doskonały węch. Potrafi rozpoznać wiele zapachów. Zaprzyjaźnia się przez to z kucharzem, (...) Bazylim, który twierdzi, że kot, który buszuje po całym obiekcie, jest jego dziadkiem. A właściwie to po śmierci dziadek zamienił się w kota. Kot jest bardzo mądry i nieraz pomaga Bazylemu w kłopotach. Karolina lubi przesiadywać w kuchni, chociaż gdy poznaje Patryka spędza z nim sporo czasu. Jego babcia opowiada jej o duchu, który straszy w pensjonacie. Tuśka widzi go kilka razy – to Chińczyk wypowiadający dziwne sentencje i podkradający garnki z kuchni. Dziewczyna boi się, że zwariowała. Na dodatek codziennie o tej samej porze czuje mięte i słyszy cichą melodyjkę. Jednak trop prowadzi ją do ślepego korytarza. Bazyli opowiada jej o skarbie, który miał przekazać mu dziadek i który ukryty jest gdzieś w pensjonacie. Kucharz marzy o pieniądzach, za które mógłby wykupić obiekt należący do jego rodziny. Jedynym ze sposobów zdobycia dużej sumy jest wygrana w konkursie kulinarnym. Bazyli boi się jednak, że przegra z jedną z mieszkanek miasteczka. Na dodatek nie ma jeszcze przepisu na konkursową potrawę. Czy pomoże mu Tuśka? A może kot?
Książka jest dobrze napisaną zbieraniną małych sytuacji, które łączą się w jedną opowieść. Każdy rozdział pachnie i smakuje inaczej. Tuśka ma świetny węch i doskonale potrafi opisać to, co czuje. Bazyli natomiast bardzo dobrze gotuje, co też wywołuje ślinkę u czytającego.
Tuśka to sympatyczna dziewczyna, która bardziej podobała mi się na początku książki, niż w ostatnim rozdziale. To typowa nastolatka, która spędza wakacje w pięknym miejscu i zaprzyjaźnia się z nowymi osobami. Przy okazji bierze udział w wielu dziwnych sytuacjach – widzi ducha, ukrywa psa, ma omamy zapachowe i wzrokowe. To wszystko jednak jest tylko zasługą bujnej wyobraźni dziewczyny i splotu kilku nieporozumień.
Książka napisana jest prostym językiem. Czasem tylko akcja pędzi tak, że w jednej linijce zaczyna się jakaś czynność, by w drugiej już się skończyła, mimo że wymagała trochę więcej czasu. Poza tym znalazłam kilka miejsc, w których brakowało znaków interpunkcyjnych, a raz wpadło mi w oko „l” zamiast „ł”.
Oprócz treści mamy też przepisy. Wyróżniono je od narracji specjalnym tłem. Są one związane z tym, co właśnie wspomniane było w rozdziale. Poprzedzają je informacje związane z gotowaniem i kuchnią, do których wpleciono odrobinę historii.
Trzeba też wspomnieć o ilustracjach autorstwa Katarzyny Sadowskiej. Pojawiają się między tekstem, czasem zajmują osobną stronę. To czarno-białe rysunki, bardzo proste, ale ubarwiające lekturę. Także w przepisach je znajdziemy, wtedy obrazują jakiś składnik bądź narzędzie kuchenne.
Książkę czyta się szybko i przyjemnie. To ciekawa lektura, nastawiona na nieco młodszych ode mnie czytelników. Ma wątki przygodowe, fantastyczne (dziadek w ciele kota!) a także miłosne. Powieść jest wyważona i dobrze skonstruowana. Nie brak jej niczego.
Komu polecam? Młodym czytelnikom, którzy szukają czegoś interesującego na deszczowe dni. Na pewno spodobają wam się zapachy, które pojawiają się w książce. Zajrzyjcie, polecam.