Opowieść toczy się wedle chronologii, od niejasnych początków i czasów króla Dawida po rok 1967. Z tej zasady wyłamuje się mocna introdukcja, opisująca zdobycie Jerozolimy przez Tytusa w roku 70., rzeź jej żydowskich mieszkańców i zagładę Świątyni. Bowiem decyzja Tytusa, jak pisze Montefiore, paradoksalnie "pomogła uczynić z miasta symbol świętości dla dwóch pozostałych ludów Księgi"; najpierw chrześcijanie, a potem Mahomet uznali klęskę Żydów za znak, że Bóg odebrał im swoje błogosławieństwo... A dlaczego "biografia"? Po pierwsze, miasto jest tu traktowane jak organizm, który zachowuje pamięć zarówno lat świetności, jak i katastrof. Po drugie : Montefiorego interesują ludzie, którzy Jerozolimę zamieszkiwali, chętnie prowadzi narrację "poprzez dzieje mężczyzn i kobiet - żołnierzy i proroków, poetów i królów, chłopów i muzyków oraz rodów, które stworzyły Jerozolimę". Są tu rody palestyńskie, których potomkowie do dziś w Jerozolimie mieszkają, są żydowscy osadnicy i chrześcijańscy pielgrzymi wielu obrządków, a także europejscy i amerykańscy podróżnicy. Są też budowle-znaki: pierwsza i druga Świątynia, bazylika Grobu Pańskiego, wspaniała Kopuła na Skale, która stała się symboliczną dominantą Miasta. Jest wreszcie zamurowana przed kilku wiekami Brama Złota prowadząca na Wzgórze Świątynne. "Brama Złota - pisze Montefiore - we wszystkich trzech tradycjach religijnych jest związana z czasami ostatecznymi, apokaliptycznymi. Tam spotyka się judaizm, chrześcijaństwo, islam. To ważne i dla mnie osobiście, i dla mojej książki, której misją jest przedstawienie jerozolimskiego dziedzictwa Żydów, Arabów, chrześcijan, muzułmanów. (...) I marzę, by wszyscy kiedyś przyznali, że nikt z nich nie ma wyłączności na to miasto".