Dlaczego o nim nie słyszałem, to diabli wiedzą (mea culpa!). Ale tak się porobiło, że żaden krytyk nie nadąża już za wszystkimi nowymi książkami. Teraz mam za sobą lekturę tego tomiku i tylko do niej mogę się ograniczyć. Za to z satysfakcją. Zacznijmy od tego, że książka ma charakter „hybrydowy”. To znaczy, że obok dominujących tu wierszy są teksty mające dykcję prozatorską. Choć ona bliska jest liryce, jednak liryką nie jest. Innymi słowy mówiąc, autor nie trzyma się tradycyjnych standardów i oferuje nam poniekąd nowy moduł. Nie sądzę, aby była to zaraz rewolucja, jednak doceniam „inność autorską”. Szukajcie, a się wyróżnicie! Grabowskiemu nieźle to się udaje. Jednak pozwólcie, że przede wszystkim zajmę się klasycznymi wierszami. Chociaż jakie one tam klasyczne – cymes Grabowskiego tkwi właśnie w jego własnym języku. Na początku lektury zaintrygował mnie sensualizm tych wierszy. Oto wiersz pt. Podryw (albo nie). Hmm, wiersz o „ewentualnym” podrywaniu, ale pełen napięcia. Tak więc nie dzieje się tu nic szczególnie istotnego, ale jednak aura jest napięta, jak przystało na „romansowe” zdarzenia. I niemal wszystkie te wiersze pachną piwnicznym mrokiem. Ni to realnym, ni to metafizycznym… Tak więc jakieś mgiełki „zbliżeń” tu fruwają, wspomniany już sensualizm wisi w powietrzu, ale Grabowski stanowczo ucieka od erotyzmu tradycyjnego. On raczej tworzy klimaty i bardzo introwertyczne skojarzenia. Stany do końca nie sprecyzowane, bowiem tu chodzi o to freudowskie id, które jest dnem osobowościowej studni. I przez te zagadki dobrniecie aż do końca tomiku. Ezoterycznego, metafizycznego, bardziej budowanego ze snu niż z jawy. [grabowski.art.pl]