Tomik Macieja Krzyżana Rekolekcje, czyli zapiski z trzeciego piętra już samym tytułem sugeruje, że zawarte w nim wiersze upublicznione zostały po to, by czytelnik odświeżył się moralnie. Zapiski powstały na trzecim piętrze. To tam mieści się kapliczka dumania poety. Tomik rozpoczyna wiersz „o sobie”, w którym podmiot liryczny narzeka na swoje jestestwo. Jestestwo, które nie jest niczym szczególnym i uwiera jak kamyk w bucie / nie daje o sobie zapomnieć // i wiem że w tym co mówię / niewiele poezji / jak w toalecie / sam na sam ze sobą / i fizjologiczną słabością // a jednak czuję się wybrany / i czuję tę wyłącznie ku mnie / skierowaną opatrzność / nakazującą mówić do was / bracia jakże do mnie podobni. Z jednej strony mamy tu deprecjonowanie własnej „poezji”, z drugiej ja liryczne stroi się w szaty proroka namaszczonego i posłanego przez Boga, żeby swoimi słowami mnie ulepszyć. Następnie pojawiają się „rozterki” polegające na tym co i jak mówić. Pojawiają się pytania - być mędrcem / czego domagają się / niektórzy // czy tylko sobą / prostym układaczem słów. Ci „niektórzy” nie mogą się od nikogo domagać bycie mędrcem, bo nim albo się jest, albo nie. Żeby zostać człowiekiem uczonym, mądrym, filozofem potrzeba i zdolności, i wiele pracy. Natomiast prostym układaczem słów jest każdy śmiertelnik nie znający dnia ani godziny, którego strzeże anioł, ale tylko do czasu ostatecznego rozwiązania. Trzeba, by wszyscy zrozumieli, że zdarzają się w życiu / rzeczy / nieodwracalne. Choć paradoksalne jest, że grzech / narodził się / w raju, to żeby do raju się w końcu dostać, trzeba z tym grzechem walczyć. Chętnie wzięłabym udział w odnowieniu duszy zaproponowanym przez Macieja Krzyżana, ale… [latarnia-morska.eu]