Jeden z największych aktorów XX wieku, Tadeusz Łomnicki (1927-1992), pisał zawsze: do legendy przeszedł jego egzamin wstępny w Starym Teatrze, na który zgłosił się w 1945 roku, przynosząc rękopis swego dramatu - chciał bowiem zostać dramatopisarzem. Szybko stał się aktorem - i to aktorem wybitnym. Ale pisać nie przestał. Pisał sztuki teatralne, scenariusze filmowe, wiersze, artykuły i eseje, pisał o teatrze i filmie, o istocie aktorstwa, o swoich wielkich poprzednikach i mistrzach, pisał wreszcie o samym sobie: człowieku, aktorze, nauczycielu zawodu. Część tych tekstów złożyła się na książkę Spotkania teatralne (PIW, Warszawa 1984), jedyny w swoim rodzaju dokument, stanowiący tyleż autobiografię artysty, co świadectwo jego nieustannej i nieustannie (wraz z pogłębianiem się samoświadomości aktorskiej, ludzkiej, obywatelskiej) ewoluującej refleksji twórczej, zapis upartego, czasem heroicznego, dążenia do ideału absolutnej doskonałości - nie tylko tej zawodowej, mniej lub bardziej chętnie przyznawanej mu już przez współczesnych. W pierwszym wydaniu Spotkań teatralnych, opracowanym i przygotowanym do druku przez Marię Bojarską, towarzyszkę życia i twórczości Tadeusza Łomnickiego, część tekstów trzeba było pominąć z przyczyn edytorskich, wielu innych z tychże względów nie zdążono dołączyć, jeszcze inne zaś po prostu Łomnicki napisał później. Pisał bowiem i chciał pisać aż do końca, do uwiecznionej w teatralnej legendzie śmierci na deskach Teatru Nowego w Poznaniu, w lutym 1992 roku, tuż przed premierą Króla Leara. Książka jest napisana barwnie, potoczyście. Lektura pasjonująca zarówno dla szerokiej publiczności, jak i dla ludzi zajmujących się aktorstwem. Obecnie wydajemy Spotkania teatralne w nowej, bardzo rozszerzonej wersji, dwukrotnie przewyższającej objętością pierwszą, z ponad 60-ma zdjęciami Aktora oraz Wielkich teatru i kina, o których pisze. [lubimyczytac.pl]

Liczni w Polsce wielbiciele "Słownika chazarskiego" z satysfakcją powitają wydanie nowej powieści Milorada Pavicia, dzięki której będą mogli nie tylko znów zanurzyć się w kreowanej w tak niezwykły - znany ze "Słownika" - magiczny sposób fabule, ale nawet znów spotkać się z niektórymi jego bohaterami. "Siedem grzechów głównych" to książka pełna zdumiewających wizji, rzeczywistości odwołującej się do Boscha i Chagalla, przesyconej senną poetyką i niepokojącym erotyzmem. Zaskakujące jest przede wszystkim to, co okazuje się treścią siedmiu - ukazywanych kolejno w toku rozwoju fabuły - aktów grzechu. Uważna lektura - jak zawsze w książkach Pavicia - przysparza Czytelnikowi zarówno wyrafinowanej przyjemności, jak i pożytku - utwór zawiera bowiem przesłania płynące nurtem skrytym pod jego powierzchnią. [lubimyczytac.pl]

40 lat temu tę książkę wypędzono ze zbiorowej wyobraźni polskich czytelników, nie pozwolono, by się w niej zakorzeniła. Równie bezpretensjonalna i silna jak Pamiętnik z Powstania Warszawskiego Mirona Białoszewskiego opowiada o tym, co działo się rok wcześniej parę ulic dalej - w getcie warszawskim i jego okolicach. Pusta woda to z pozoru prosta i pozbawiona oskarżeń, ale wstrząsająca opowieść o losach Żydów i Polaków pod okupacją niemiecką w czasach II wojny światowej. Po 1968 roku Krystyna Żywulska została zmuszona do wyjazdu z Polski z paszportem w jedną stronę, czyli bez prawa powrotu...[gandalf].