"Polityka publiczna wobec niepełnosprawności i osób z niepełnosprawnościami (dalej: OzN)", zarówno w Polsce, jak i w krajach Europy Zachodniej, znajduje się w przededniu zmian. Mimo że zawsze był to jeden z kluczowych obszarów działań wielu współczesnych państw, to w ostatnich latach można dostrzec wyraźny wzrost zainteresowania tą problematyką po stronie decydentów, mediów, organizacji pozarządowych, środowisk akademickich, a także osób z niepełnosprawnościami. Uzasadnieniem zwiększającej się rangi polityki publicznej wobec OzN są przemiany demograficzne, ekonomiczno-społeczne oraz kulturowe. Bez wątpienia ważny wpływ ma na to wzrost w populacji liczby OzN, co jest związane z postępem cywilizacyjnym i coraz lepszą opieką medyczną, jak również ze starzeniem się ludności. Dane zebrane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) wskazują, że odsetek osób z niepełnosprawnościami powyżej 15. roku życia wynosi około 15,6-19,4% populacji świata (785-975 mln osób), a spośród nich 2,2-3,8% (110-190 mln osób) odczuwa poważne dolegliwości w funkcjonowa­niu. Włączając do analiz niepełnosprawne dzieci poniżej 15. roku życia, szacuje się, że około 15% populacji, czyli ponad miliard mieszkańców globu to osoby z niepełnosprawnościami (World Health Organization, World Bank, 2011, s. 29-32). W odniesieniu do Polski liczba osób z niepełnosprawnościami, zgodnie z danymi z ostatniego spisu powszechnego z 2011 r., wyniosła w przybliżeniu 4,7 mln, co stanowiło 12,2% ludności kraju (Główny Urząd Statystyczny, 2013). Warto przy tym pamiętać, że udział osób z niepełnosprawnościami w populacji jest uzależniony od przyjętej definicji niepełnosprawności i sposobu zbierania danych, co utrudnia nie tylko prowadzenie polityki publicznej w oparciu o fakty, lecz także porównywalność danych. Na problem ten zwraca się uwagę między.... [wstęp]